آسياي جنوبي

موم زنبور

قديمي ترين نمونه شناخته شده از روش واكس گمشده مربوط به يك حرز مسي با چرخ 6000 ساله (حدود 4000 سال قبل از ميلاد مسيح) است كه در مهرگر پاكستان پيدا شده است.

ريخته گري فلزات توسط تمدن دره سند در حدود 3500 سال قبل از ميلاد در منطقه Mohenjodaro آغاز شد، كه يكي از اولين نمونه هاي شناخته شده ريختن موم گمشده را توليد كرد ، يك مجسمه برنز هند به نام "دختر رقصنده" كه قدمت آن تقريباً 5000 سال قبل است دوره هاراپان (حدود 3300–1300 سال قبل از ميلاد). نمونه هاي ديگر شامل گاوميش ، گاو نر و سگ يافت شده در موهنجودارو و هاراپا، دو شكل مس در سايت هاراپان لوتال در منطقه احمدآباد گجرات يافت شده است و احتمالاً يك گاري سرپوشيده با چرخ ها گم شده و يك چرخ دستي كامل با يك راننده در Chanhudaro پيدا شده است.

در دوره پس از هاراپان ، انبارهاي لوازم مس و برنز ساخته شده توسط فرآيند واكس گمشده از اوتار پرادش ، بيهار ، ماديا پرادش ، اديشا ، آندرا پرادش و بنگال غربي شناخته مي شوند. زيور آلات طلا و مس ، به ظاهر هلنيستي ، ساخته شده توسط cire perdue در ويرانه هاي Sirkap پيدا شد. يك نمونه از اين هنرهاي هند و يونان مربوط به قرن اول قبل از ميلاد است ، شخصيت نوجوان هارپوكرات كه در تاكسيلا حفاري كرد. شمايل هاي مفرغي در قرن هاي 3 و 4 توليد شده اند ، مانند تصوير بودا در Amaravati و تصاوير راما و كارتكيه در منطقه گونتور در آندرا پرادش. دو تصوير برنز ديگر از Parsvanatha و يك گاو نر كوچك گچ توخالي از Sahribahlol ، Gandhara و يك Tirthankara ايستاده (قرن 2 ، 3 ميلادي) از Chausa در Bihar نيز بايد در اينجا ذكر شود. ساير تصاوير و تصاوير برجسته برنز در روپار ، ماتورا (در اوتار پرادش) و براهماپورا ، ماهاراشترا يافت شده است.

چهره هاي برنز دوره گوپتا و دوره پس از گوپتا از سايت هاي زير بازيابي شده اند: ونساناگاد ، ********ارهي ، بارمر و چامبي (در راجستان). توليد تصاوير توسط فرآيند واكس گمشده از 750 تا 1100 به اوج خود رسيد و همچنان بين سالهاي 1500 تا 1850 در جنوب هند رواج داشت. اين روش در سراسر هند و همچنين در كشورهاي همسايه نپال ، تبت ، سيلان ، برمه و سيام مورد استفاده قرار گرفت.