ژله بوته و عسل های مرتعی

موم زنبور
مانوکا، ژله بوته و عسل های مرتعی قادر به تحریک مونوسیت ها، پیش سازهای ماکروفاژها، برای ترشح TNF-α هستند. از سوی دیگر، پروتئین‌های گلیکوزیله می‌توانند ترشح TNF-α را توسط ماکروفاژها القا کنند و این سیتوکین به عنوان القا کننده مکانیسم ترمیم زخم شناخته شده است. توسط ماکروفاژهای فعال در طول بهبود زخم. بنابراین، خاصیت تعدیل کننده ایمنی عسل به ترمیم زخم مربوط می شود.
حمایت از استفاده از عسل به عنوان یک رژیم درمانی برای زخم معده و گاستریت از فرهنگ عامه سنتی و همچنین گزارش‌های دوران مدرن ناشی می‌شود. عسل ممکن است باعث ترمیم مخاط آسیب دیده روده شود، رشد بافت های جدید را تحریک کند و به عنوان یک عامل ضد التهابی عمل کند. عسل خام حاوی مقادیر فراوانی از ترکیبات مانند فلاونوئیدها و سایر پلی فنول ها است که ممکن است به عنوان آنتی اکسیدان عمل کنند. مشاهدات بالینی از کاهش علائم التهاب هنگام استفاده از عسل روی زخم ها گزارش شده است. حذف اگزودا در زخم‌های پوشانده شده با عسل به مدیریت زخم‌های ملتهب کمک می‌کند. استفاده از عسل به عنوان یک درمان سنتی برای عفونت‌های میکروبی به دوران باستان بازمی‌گردد. تحقیقاتی بر روی عسل مانوکا (L. scoparium) انجام شده است، که نشان داده شده است که در برابر چندین پاتوژن انسانی، از جمله Escherichia coli (E. coli)، Enterobacter aerogenes، Salmonella typhimurium، S. aureus، . مطالعات آزمایشگاهی نشان داده‌اند که عسل در برابر استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، استرپتوکوک‌های بتا همولیتیک و انتروکوک‌های مقاوم به وانکومایسین (VRE) موثر است. با این حال، عسل های تازه شناسایی شده ممکن است به دلیل افزایش فعالیت ضد میکروبی، تولید محلی (بنابراین در دسترس بودن) و گزینش پذیری بیشتر در برابر ارگانیسم های مهم پزشکی، مزایا یا شباهت هایی با عسل مانوکا داشته باشند. استافیلوکوک های کواگولاز منفی بسیار شبیه به استافیلوکوکوس اورئوس هستند  از نظر حساسیت به عسل با قدرت ضد باکتری مشابه و حساس تر از گونه های سودوموناس آئروژینوزا (P. aeruginosa) و انتروکوکوس هستند.