زنبورهای عسل

موم زنبور

زنبورهای عسل نه تنها شهد را جمع آوری می کنند، بلکه شهد را به صورت شیمیایی تغییر می دهند. آنها در غدد بزاقی خود آنزیمی به نام اینورتاز تولید می کنند. آنزیم ها ترکیبات آلی هستند که یک واکنش بیوشیمیایی را سرعت می بخشند. این آنزیم ها در واکنش مصرف نمی شوند، بنابراین می توان بارها و بارها از آنها استفاده کرد. پس از جمع آوری شهد توسط زنبور عسل، اینورتاز اضافه می شود. این آنزیم به تبدیل ساکارز به قسمت های مساوی گلوکز و فروکتوز کمک می کند. آغاز عسل است آنزیم های دیگر نیز به طعم بهتر عسل کمک می کنند. آمیلاز آنزیمی است که به تجزیه آمیلوز به گلوکز کمک می کند. هضم گلوکز آسان‌تر است و این چیزی است که عسل را شیرین‌تر می‌کند. آنزیم دیگر، گلوکز اکسیداز، سپس گلوکز را تجزیه کرده و PH عسل را تثبیت می کند. کاتالاز پراکسید هیدروژن را به آب و اکسیژن تبدیل می کند. این باعث می شود محتوای پراکسید هیدروژن پایین نگه داشته شود. (اگرچه برخی از مردم معتقدند که پراکسید هیدروژن موجود در عسل به حفظ آن کمک می کند، احتمالاً بیشتر به دلیل pH کمی اسیدی و محتوای کم آب آن است.)

مانند هر شیمیدان خوب، زنبورها از یک پروتکل برای تولید عسل پیروی می کنند. زنبورهای علوفه جو از طریق پروبوسیس خود (زبان نی مانند) شهد می کشند. سپس اینورتاز را در حالی که شهد را حمل می کنند اضافه می کنند. این اینورتاز شروع به تجزیه ساکارز به گلوکز و فروکتوز در معده عسل (محصول) می کند. سپس علوفه جویان شهد را به زنبورهای خانگی منتقل می کنند و در آنجا آنزیم های بیشتری اضافه می شود. این فرآیند افزودن آنزیم هر بار که زنبور دیگری شهد را می گیرد ادامه می یابد.