زنبور غربي

موم زنبور

A. mellifera ، رايج ترين گونه اهلي، سومين حشره اي بود كه ژنوم آن نقشه برداري شد. به نظر مي رسد كه منشا آن از شرق گرمسيري آفريقا بوده و از آنجا به اروپا و شرق به آسيا تا رشته تيان شان گسترش يافته است. به طور متفاوتي در مناطق مختلف جهان زنبور عسل اروپايي ، غربي يا رايج ناميده مي شود بسياري از زيرگونه ها با محيط جغرافيايي و آب و هوايي محلي سازگار شده اند. علاوه بر اين ، نژادهايي مانند زنبور عسل Buckfast نيز پرورش داده شده است. رفتار، رنگ و آناتومي مي تواند از يك زيرگونه كاملاً متفاوت باشد و يا حتي از سويه ديگر باشد.

فيلوژني A. mellifera معمايي ترين نوع از بين گونه هاي زنبور عسل است. به نظر مي رسد كه تنها در دوره ميوسن متاخر از اقوام شرقي آن جدا شده است. اين متناسب با اين فرضيه است كه موجودات اجدادي زنبورهاي عسلي غار تودرتو با بيابان زدايي در خاورميانه و مناطق مجاور به گروه غربي آفريقاي شرقي و گروه شرقي آسياي گرمسيري جدا شده اند ، كه باعث كاهش گياهان و درختان غذايي مي شود مكانهاي لانه را فراهم كرد و در نهايت باعث توقف جريان ژن شد.

تنوع زيرگونه A. mellifera احتمالاً محصول يك تشعشع اوليه پليستوسن اوليه است كه با كمك آب و هوا و تغييرات زيستگاه در آخرين عصر يخبندان كمك مي كند. اين كه زنبور عسل غربي براي هزاران سال به شدت تحت كنترل انسان قرار گرفته است - از جمله تركيبي و مقدماتي - ظاهراً سرعت تكامل آن را افزايش داده و داده هاي توالي DNA را به حدي مخدوش كرده است كه مقدار كمي ماده مي تواند در مورد روابط دقيق بسياري از افراد گفته شود زيرگونه A. mellifera.

Apis mellifera بومي قاره آمريكا نيست ، بنابراين هنگام ورود كاوشگران و استعمارگران اروپايي در آن حضور نداشت. با اين حال ، ساير گونه هاي زنبور عسل بومي توسط مردم بومي نگهداري و معامله مي شد. در سال 1622 استعمارگران اروپايي ابتدا زنبور عسل آلماني (A. m. mellifera) را به قاره آمريكا آوردند و بعداً زنبور عسل ايتاليايي (A. m. ligustica) و ديگران را به دنبال خود آورد. بسياري از محصولاتي كه براي گرده افشاني به زنبورهاي عسل غربي بستگي دارند نيز از زمان استعمار وارد شده است. دسته هاي فرار شده (معروف به زنبورهاي عسل "وحشي" ، اما در واقع وحشي) به سرعت تا دشتهاي بزرگ گسترش مي يابد ، معمولاً قبل از استعمارگران. زنبورهاي عسل به طور طبيعي از كوههاي راكي ​​عبور نمي كردند. در اواخر دهه 1840 توسط پيشگامان مورمون به يوتا و در اوايل دهه 1850 با كشتي به كاليفرنيا منتقل شدند.