همه زنبورهاي عسل در مستعمرات زندگي مي كنند كه در آن كارگران به عنوان نوعي دفاع از مزاحمان مي گويند و زنبورهاي نگران يك فرمون آزاد مي كنند كه واكنش حمله را در ساير زنبورها تحريك مي كند. گونه هاي مختلف زنبورهاي عسل با داشتن خاردارهاي كوچك روي نيش از همه گونه هاي ديگر زنبورها (و تقريباً همه ديگر Hymenoptera) متمايز مي شوند ، اما اين خاردارها فقط در زنبورهاي كارگر يافت مي شوند.
دستگاه نيش ، از جمله خاردارها ، ممكن است به طور خاص در پاسخ به شكار توسط مهره داران تكامل يافته باشد ، زيرا معمولاً خاردارها عمل نمي كنند (و دستگاه نيش جدا نمي شود) مگر اينكه نيش در بافت گوشتي تعبيه شده باشد. در حالي كه نيش همچنين مي تواند در غشاي بين مفاصل اسكلت خارجي حشرات ديگر نفوذ كند (و در دعوا بين ملكه ها استفاده مي شود) ، در مورد Apis cerana japonica ، دفاع در برابر حشرات بزرگتر مانند زنبورهاي شكارچي (به عنوان مثال شاخ غول آسايي) معمولاً انجام مي شود. توسط احاطه مزاحم با توده اي از زنبورهاي كارگر مدافع ، كه عضلات آنها را به شدت ارتعاش مي كند تا دماي مزاحم را به سطح كشنده برساند ("گلوله زدن"). پيش از اين تصور مي شد كه گرما به تنهايي مسئول كشتن زنبورهاي مزاحم است ، اما آزمايشات اخير نشان داده است كه افزايش دما در تركيب با افزايش سطح دي اكسيد كربن در داخل توپ باعث ايجاد اثر كشنده مي شود. اين پديده همچنين براي كشتن ملكه اي كه به عنوان فرد مزاحم يا معيوب شناخته مي شود ، مورد استفاده قرار مي گيرد ، اقدامي كه زنبورداران با عنوان "ضربه زدن به ملكه" شناخته مي شوند ، و به دليل گوي زنبورهاي شكل گرفته نامگذاري شده است.
جمعه ۲۹ مرداد ۰۰ ۱۸:۰۶ ۲۴ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است