ذخيره سازي

موم زنبور

عسل توسط زنبورهاي عسل جمع آوري شهد و عسل براي استفاده به عنوان قند مصرف شده براي حمايت از متابوليسم فعاليت ماهيچه ها در طول جست و جو يا ذخيره سازي به عنوان يك منبع غذايي طولاني مدت توليد مي شود. [13] [14] در طول جست‌وجوي علوفه، زنبورها از بخشي از شهد جمع‌آوري‌شده براي حمايت از فعاليت متابوليك ماهيچه‌هاي پرواز استفاده مي‌كنند، و بيشتر شهد جمع‌آوري‌شده براي برگشت، هضم و ذخيره‌سازي به عنوان عسل است. [13] [15] در هواي سرد يا زماني كه منابع غذايي ديگر كمياب هستند، زنبورهاي بالغ و لارو از عسل ذخيره شده به عنوان غذا استفاده مي‌كنند. [14]
با تدبير براي لانه سازي ازدحام زنبورهاي عسل در كندوهاي ساخت بشر، مردم توانسته اند حشرات را نيمه اهلي كرده و عسل اضافي را برداشت كنند. در كندو يا در لانه وحشي، سه نوع زنبور عسل عبارتند از:
يك زنبور ملكه ماده مجردتعداد متغير فصلي زنبورهاي بدون سرنشين نر براي بارور كردن ملكه هاي جديد20000 تا 40000 زنبور كارگر زن [16]زنبور علوفه پس از خروج از كندو، شهد گل غني از قند را جمع آوري مي كند، آن را از طريق پروبوسيس خود مي مكد و آن را در پروونتريكلوس خود (معده يا محصول عسلي) قرار مي دهد، كه دقيقاً از پشت به معده غذايش قرار دارد. در Apis mellifera، معده عسل حدود 40 ميلي‌گرم شهد يا تقريباً 50 درصد وزن خالي زنبور را در خود جاي مي‌دهد كه مي‌تواند به بيش از هزار گل و بيش از يك ساعت براي پر شدن نياز داشته باشد. شهد به طور كلي با محتواي آب 70 تا 80 درصد شروع مي شود. [17] آنزيم‌هاي بزاقي و پروتئين‌هاي غده هيپوفارنكس زنبور عسل به شهد اضافه مي‌شوند تا قندها را تجزيه كنند و مقدار آب را كمي افزايش دهند. سپس زنبورهاي جوينده به كندو برمي‌گردند و در آنجا شهد را به زنبورهاي كندو منتقل مي‌كنند. زنبورهاي كندو سپس از معده عسل خود براي بلع و بازگرداندن شهد استفاده مي كنند و به طور مكرر بين فك پايين خود حباب ايجاد مي كنند تا زماني كه تا حدي هضم شود. حباب ها سطح زيادي را در هر حجم ايجاد مي كنند و بخشي از آب از طريق تبخير خارج مي شود. [13] [15] [18] [19] آنزيم‌هاي گوارشي زنبور عسل، ساكارز را به مخلوطي از گلوكز و فروكتوز تبديل مي‌كنند و ساير نشاسته‌ها و پروتئين‌ها را تجزيه مي‌كنند و اسيديته را افزايش مي‌دهند. [13] [15] [20]
زنبورها به مدت 20 دقيقه به صورت گروهي با برگشت و هضم با هم كار مي كنند و شهد را از يك زنبور به زنبور ديگر منتقل مي كنند تا زماني كه محصول از نظر كيفيت نگهداري به لانه زنبورها برسد. [15] سپس در سلول‌هاي لانه زنبوري قرار داده مي‌شود و بدون مهر و موم باقي مي‌ماند در حالي كه هنوز داراي محتواي آب (حدود 50 تا 70%) و مخمرهاي طبيعي است كه بدون كنترل، باعث تخمير قندهاي موجود در عسل تازه تشكيل‌شده مي‌شود. [14] [21] [22] زنبورها جزو معدود حشراتي هستند كه مي‌توانند مقادير زيادي گرماي بدن توليد كنند و زنبورهاي كندو دائماً دماي كندو را تنظيم مي‌كنند، يا با بدن خود گرم مي‌كنند يا با تبخير آب سرد مي‌شوند تا نسبتاً ثابت نگه دارند. دماي حدود 35 درجه سانتيگراد (95 درجه فارنهايت) در مناطق نگهداري عسل. اين روند همچنان ادامه مي‌يابد زيرا زنبورهاي كندو دائماً بال‌هاي خود را تكان مي‌دهند تا هوا را به گردش درآورند و آب را از عسل تا حدود 18 درصد تبخير مي‌كنند، كه غلظت قند را فراتر از نقطه اشباع افزايش مي‌دهد و از تخمير جلوگيري مي‌كند. [14] [15] سپس زنبورها روي سلول‌ها را با موم مي‌پوشانند تا آنها را ببندند. [15] همانطور كه توسط زنبوردار از كندو خارج مي شود، عسل ماندگاري طولاني دارد و اگر به درستي مهر و موم شود تخمير نمي شود. [14]
برخي از گونه‌هاي زنبور، مانند Brachygastra lecheguana و Brachygastra mellifica كه در آمريكاي جنوبي و مركزي يافت مي‌شوند، به تغذيه از شهد و توليد عسل معروف هستند. [23]
برخي از زنبورها مانند Polistes versicolor عسل مصرف مي‌كنند و به طور متناوب از گرده در ميانه چرخه زندگي خود تغذيه مي‌كنند و از عسل تغذيه مي‌كنند كه مي‌تواند انرژي مورد نياز آنها را بهتر تامين كند.