هزار گل

موم زنبور

زنبور علوفه پس از خروج از كندو، شهد گل غني از قند را جمع آوري مي كند، آن را از طريق پروبوسيس خود مي مكد و آن را در پروونتريكلوس (معده يا محصول عسلي) خود قرار مي دهد، كه دقيقاً از پشت به معده غذايش قرار دارد. در Apis mellifera، معده عسل حدود 40 ميلي‌گرم شهد يا تقريباً 50 درصد وزن خالي زنبور را در خود جاي مي‌دهد كه مي‌تواند به بيش از هزار گل و بيش از يك ساعت براي پر شدن نياز داشته باشد. شهد به طور كلي با محتواي آب 70 تا 80 درصد شروع مي شود. [17] آنزيم‌هاي بزاقي و پروتئين‌هاي غده هيپوفارنكس زنبور عسل به شهد اضافه مي‌شوند تا قندها را تجزيه كنند و مقدار آب را كمي افزايش دهند. سپس زنبورهاي جوينده به كندو برمي‌گردند و در آنجا شهد را به زنبورهاي كندو منتقل مي‌كنند. زنبورهاي كندو سپس از معده عسل خود براي بلع و بازگرداندن شهد استفاده مي كنند و به طور مكرر بين فك پايين خود حباب هايي تشكيل مي دهند تا زماني كه تا حدي هضم شود. حباب ها سطح زيادي را در هر حجم ايجاد مي كنند و بخشي از آب از طريق تبخير خارج مي شود. [13] [15] [18] [19] آنزيم‌هاي گوارشي زنبور عسل، ساكارز را به مخلوطي از گلوكز و فروكتوز تبديل مي‌كنند و ساير نشاسته‌ها و پروتئين‌ها را تجزيه مي‌كنند و اسيديته را افزايش مي‌دهند. [13] [15] [20]
زنبورها به مدت 20 دقيقه به صورت گروهي با برگشت و هضم با هم كار مي كنند و شهد را از زنبوري به زنبور ديگر منتقل مي كنند تا زماني كه محصول با كيفيت نگهداري به لانه زنبورها برسد. [15] سپس در سلول‌هاي لانه زنبوري قرار داده مي‌شود و بدون مهر و موم باقي مي‌ماند در حالي كه هنوز داراي محتواي آب (حدود 50 تا 70%) و مخمرهاي طبيعي است كه بدون كنترل، باعث تخمير قندهاي موجود در عسل تازه تشكيل‌شده مي‌شود. [14] [21] [22] زنبورها جزو معدود حشراتي هستند كه مي‌توانند مقادير زيادي گرماي بدن توليد كنند، و زنبورهاي كندو دائماً دماي كندو را تنظيم مي‌كنند، يا با بدن خود گرم مي‌كنند يا با تبخير آب سرد مي‌شوند تا نسبتاً ثابت نگه دارند. دماي حدود 35 درجه سانتيگراد (95 درجه فارنهايت) در مناطق نگهداري عسل. اين روند همچنان ادامه مي يابد زيرا زنبورهاي كندو دائماً بال هاي خود را تكان مي دهند تا هوا را به گردش درآورند و آب را از عسل تا حدود 18 درصد تبخير مي كنند و غلظت قند را فراتر از نقطه اشباع افزايش مي دهند و از تخمير جلوگيري مي كنند. [14] [15] سپس زنبورها روي سلول‌ها را با موم مي‌پوشانند تا آنها را ببندند. [15] همانطور كه يك زنبوردار از كندو خارج مي شود، عسل ماندگاري طولاني دارد و اگر به درستي مهر و موم شود تخمير نمي شود. [14]
برخي از گونه‌هاي زنبور، مانند Brachygastra lecheguana و Brachygastra mellifica كه در آمريكاي جنوبي و مركزي يافت مي‌شوند، به تغذيه از شهد و توليد عسل معروف هستند. [23]
برخي از زنبورها مانند Polistes versicolor عسل مصرف مي‌كنند و به طور متناوب از گرده در ميانه چرخه زندگي خود تغذيه مي‌كنند و از عسل تغذيه مي‌كنند كه مي‌تواند انرژي مورد نياز آنها را بهتر تامين كند.